چکاندن یک قطره جوهر در یک لیوان آب، رنگ کل آب را تغییر میدهد. اگر همان قطره را در پارچ یا بشکه و استخر و دریاچه و دریا بریزیم چطور؟ چه چیزی باعت کاهش تاثیر این قطره جوهر بر ظرفیت های بزرگتر می شود؟
آیا قطره جوهر قادر است بر اقیانوس همان تاثیر را بگذارد؟

گمان می کنم همه ما بر اینکه در تاثیر گذاری، حجم و ظرفیت عامل مهمتری است، نه قطره جوهر، هم نظر باشیم.
هدف من از طرح این موضوع میزان تاثیر عوامل بیرونی بر درون ما انسانهاست.

حال تصور کنیم دو فردی که قصد ازدواج دارند و از ظرفیت های کمی برای پذیرش تفاوتهای یکدیگر برخوردار باشند، هر تفاوتی در نقش قطره جوهری است در لیوان آب…

تفاوت انسانها ما را تا امروز به این درجه از توانمندی و تمدن رسانده و عدم پذیرش آنها می تواند تاثیر منفی بر روابط بین فردی و جوامع ایجاد کند.

دو زوج با ظرفیت محدود و حجم کم، به جای وسعت دادن به ظرفیت های درونی خود برای جا دادن تفاوتهای دیگری، سعی در تغییر تفاوتهای دیگری و شبیه کردن آنها با خود دارد.
این دو همانند دو شریک که یک شرکت را تاسیس کرده اند و مشارکت با هم، مهمترین عامل در رشد و توسعه اشان است با ظرفیت محدود در دام رقابتی می افتند که آرام آرام به کاهش سرمایه هایشان منجر می شود.

دو شریک را تصور کنید که یکی به هر دلیلی در حال هدر دادن بخشی از سرمایه شرکت است اینجا نقش شریک دیگر چیست؟ جلوگیری و کمک به بیشتر هدر نرفتن یا او نیز به هدر دادن ما بقی سرمایه روی آورد؟

زوجی که با یکدیگر در رقابت قرار می گیرند هنگامی که یکی از این دو، رفتار نامناسبی انجام می دهد که سازگار با او نیست و متفاوت است با آنچه در نقشه ذهنی او تصویر شده، او نیز به جای آرام کردن شریک خود و جلوگیری از به هدر رفتن سرمایه عاطفی، به تخریب و دور ریختن مابقی سرمایه می پردازد.
در جوامع نیز عدم پذیرش تفاوتها می تواند سرمایه های ملی، فرهنگ، منابع و… را نابود سازد.

بالا بردن ظرفیت روانی برای جا دادن تفاوتهای یکدیگر در این مواقع کمک زیادی به حفظ و افزایش سرمایه خواهد کرد و باعث کاهش صرف انرژی برای قضاوت کردن یکدیگر می شود.

حسام فیروزی
تهران
شهریور ۱۴۰۲