ترس از مرگ که نوعی عدم پذیرش از دست دادن است، میتواند ما را به شوره زار مرگ اندیشی سوق دهد.

در این وادی فرد با انکار زندگی، با مرگ همانند سازی می کند لذت زندگی که در انتهای خود مرگ و نیستی در پی دارد را نمی پذیرد.

چرا که زندگی او را به یاد مرگی می اندازد که پذیرشش برای انسان رشد نایافته امکان پذیر نیست و در یک تفکر کودکانه انگار با مرگ دوست می شود که شاید از گزندش در امان بماند.

در این جاست که از سه ریل بدست آوردن، نگه داشتن و از دست دادن، صرفا دو ریل اول را انتخاب کرده و همه انرژی خود را صرف این می کند که وارد ریل سوم نشود.

چاره چنین نگرشی تزریق احساس ارزشمندی با اولویت دادن به “من” به جای “دیگری” یا همان خود دوستی است.
انسان “خود دوست” از زنده بودن خود و حق انتخاب های خود برای تاثیر بر جهان پیرامون بهره میبرد و از این مثلث حیات، انتخاب، تاثیر، احساس ارزشمندی دریافت می کند.

حسام فیروزی شهریور ۱۴۰۲